شیرینــ اگر بودے عشقـــ اینگونھ زهــر مارمانــ نمیشد...

منـــــــــــ زلیخا نبودم که تا آخـــــــــــر عمر به پایت بنشینم با خودتـــــــــــ چه فکرکرده بودیـــــــــــ؟ گفته بودم طاقتـــــــــــ یک لحظهـــــــــــ دوریت را ندارمـــــــــــ اکنون باورتـــــــــــ شد. که من بسیار شبیه فرهادمــــــــ؟!

مجبور نیستے امشب را در آغوشـــ مـــن باشے کمے بگرد اگــر آغوشے گرم تر از آغوش مـــن یافتے همان جا بمان هدف من خوشبختے توست نہ چیـــــز دیگـــــر...

من مرده ام اگر چه نفس میزنم هنوز

با آنکه می تپد رگ جان در تنم هنوز

افتاده ام به خاک ولی دست دارها

پیچیده اند مثل تو برگردنم هنوز

نفرین به عشق گفتم و باور نمی کنم

دست تو مانده است به پیراهنم هنوز

یک عمرگفتمت که سراپا توام ولی

زیبای من ببخش من اینجا منم هنوز

با آنکه مرگ در نفسم موج میزند

اما به درد زندگی آبستنم هنوز

حرفی نمانده در دلم اما قسم به مرگ

مانند بغض در تب ترکیدنم هنوز

از آن روز رفتی چو قربانیم

و در کنج غربت ، چو زندانیم

سکوت غریبانه ام آرزوست

نمانده رهی جز پشیمانیم

تو رفتی و چشمم به دنبال تو

به دامت فتادم ، چو قربانیم

بدان بعد تو ای نوید بهار

ز دست خزان کنج ویرانیم

من آن عشق کولی شده در کویر

من اینجا پی ، ماه کنعانیم

بجز شعر همدم ندارم رفیق!‏

نگو که گذشته ، غزلخوانیم

دوستان عزیز این مطلب پست ثابت وبلاگ بود و به دلیل غیر مفید بودن پست ثابت در رتبه بندی های گوگل مجبورم از این به بعد پست ثابت نزارم امیدوارم که این کار در پیشرفت وبلاگ مفید واقع بشه ‏

تــــــــو همونــــــــ رویائیــــــــ

منــــــــ پــــــــر از مجنونمــــــــ

منــــــــ دماوندمــــــــ کهــــــــ

پایــــــــ تــــــــو می مونمــــــــ

عمریهــــــــ بــــــــی حرکتــــــــ

پیشــــــــ چشمتــــــــ کیشمــــــــ

تیشهــــــــ بــــــــرمی داریــــــــ

بـیستونــــــــ تــــــــر می شمــــــــ

بــــــــا تــــــــو دلــــــــ می بردیمــــــــ

بــــــــا تــــــــو ترکشــــــــ خوردیمــــــــ

از کسیــــــــ پنهونــــــــ نیستــــــــ

واسهــــــــ همــــــــ می مردیمــــــــ

تــــــــا دلتــــــــ می لرزهــــــــ

از خودمــــــــ کمــــــــ می شمــــــــ

تــــــــو خودتــــــــ می ریزیــــــــ

بیــــــــ صــــــدا بمــــــــ می شمــــــــ

خونــــــــ دلــــــــ خوردیــــــــ تــــــــو

قــــــــدّ اینــــــــ دریــــــــا شمــــــــ

چشمهــــــــ هــــــــا دیدمــــــــ تــــــــا

منــــــــ خلیجتــــــــ باشمــــــــ

تــــــــو هنوزمــــــــ از گــــــــور

منــــــــو می ترسونیــــــــ

منــــــــ همهــــــــ دنیاتمــــــــ

چیــــــــ ازمــــــــ می دونیــــــــ؟

کولهــــــــ بــــــــار غربتــــــــ

لایقــــــــ شونتــــــــ نیستــــــــ

نــــــــرو از آغوشمــــــــ

هیچــــــــ کجــــــــا خونتــــــــ نیستــــــــ ‏.‏ ‏.‏ ‏.‏ ‏

مهربانی نه مکان و نه زمان می خواهد

سبدی عشق و وفا از دل و جان می خواهد

مهربانی به توانمندی و ناداری نیست

دل بی کینه و تأثیر زبان می خواهد

نقل بی پرده این قصه دیرینه عشق

سینه ای سوخته و طبع روان می خواهد

اگر آیینه گفتار ندارد رنگی

از صمیمیت کردار نشان می خواهد

جا گرفتن به نهان خانه دلها سخت است

معرفت بر دل اسرار نهان می خواهد

گر در رحمت حق بسته شود روزی چند

حکمتی هست که اندیشه در آن می خواهد

من کیستم که وصال تو را آرزو کنم

این بس که جست و جوی تو را کوی به کوی کنم

چون شاخه صد زبان گره سنج بایدم

تا شرح وصف زلف تو را مو به مو کنم

دردا که نیست محرم رازی در این دیار

تا داستان عشق تو را بازگو کنم

ساقی ز چشم مست نگاهی به من فکن

تا من حکایت می و جام و سبو کنم

زآن آب آتشین خردسوز و دلفروز

جامی بده که سینه بدان شست و شو کنم

یک جرعه می به کام دلم ریز تا ز شوق

مستانه نعر بر کشم و های و هو کنم

خواهم شبی که فارغ از اغیار پیش او

عرض نیازمندی خود رو به رو کنم

آتش زنم به خرمن هستی از آه گرم

و از شوق آب دیده روان همچو جو کنم

در یاد دوست چشم فرو بست از همه

کنجی گرفته دیده دل سوی او کنم

در کلبه فراق دل چاک چاک را

با تار اشک و سوزن مژگان رفو کنم

بوی وفا و رنگ صفا نیست در جهان

چون کودکان چرا هوس رنگ و بو کنم

طبل میان تهی است روانبد زبانگ خویش

آهنگ جان ز نغمه دل آرزو کنم

بیا که بی تو بهار زمانه بی رنگ است

چو غنچه بی گل روی تو باغ دلتنگ است

اگر وصال صنوبر به من نوید رسد

خطر ز راه ندارم که چند فرسنگ است

بیا و مجلس تاریک ما منور ساز

که دهر کینه گر است و جهان نیرنگ است

دمی به هم بنشینیم و شادمان باشیم

که عاقبت ملک الموت را سر جنگ است

زهی شرف که بود یار نازنین حاصل

که دیدن رخ اغیار و دیگران ننگ است

دوم چو قیس ز هر سو به جستن لیلی

هراس هیچ ندارم که هر طرف سنگ است

صدا رسید به گوشم که مه جبین آمد

هلال عید بود یار به چه آهنگ است

((پسند)) چو فاخته و دلبرش به مثل عقاب

کجا رهد که گرفتار ناخن و چنگ است

نالم ای دل که همه سود زیان شد امروز

بین که دیروز چسان بود چسان شد امروز

دل که پیوسته وصال تو تمنا می کرد

ز فراقت ببین بی نام و نشان شد امروز

نازنینی که ز وی شمع چمن روشن بود

در پس ابر غم آن ماه نهان شد امروز

دامن از صحبت یاران قدیمش پیچید

میل قلبش چو سوی دگران شد امروز

به دل خسته ام انداز نگاهی به وفا

زجفایت نگر این دل نگران شد امروز

داشتم هر دم از این ورطه غم بیم هلاک

آنچه پنداشته بودیم همان شد امروز

شاد و خوشحالم و همواره به خود می بالم

که دلم در سر سودای بتان شد امروز

شرط وفا نباشد از دوستان شکایت

باری ز بی وفایی ای دل مکن حکایت

دلدادگان صادق پروای سر ندارند

وقعی نمی گذارند بر لوم بر شماتت

فرخنده فال گردم از طالع همایون

گر بنگری به سویم بادیده عنایت

مکتوب لوح حق را تغییر نیست ممکن

روز ازل نوشتند بدبختی و سعادت

این قلب داغدیده دار و ندار من بود

بر یار عرضه کردم این کمترین بضاعت

بنگر که روزگارم بی رأی تو چسان است

هر لحظه ام چو سالی هر روز من قیامت

طبع ملول و سردم گردد روان چگونه

تا در غزل نباشد بر حسن تو اشارت

...

ای بی تو دل تنگم بازیچه توفانها

چشمان تب آلودم باریکه بارانها

مجنون بیابانها افسانه مهجوری است

لیلای من اینک من... مجنون خیابانها

آویخته دردم ، آمیخته مردم

تا گم شوم از خود گم ، در جمع پریشانها

آرام نمی یارد ، گویی غم من دارد

آن باد که می زارد در تنگه دالانها

با این تپش جاری ،تمثیل من است آری

این بارش رگباری ، برشیشه دکانها

با زمزمه ای غم بار ، تکرار من است انگار

تنهایی فواره ، در خالی میدانها

در بستر مسدودم با شعر غم آلودم

آشقته ترین رودم در جاری انسانها

دریاب مرا ای دوست ای دست رهاننده

تا تحته برم بیرون از ورطه توفانها

دلم با دلت سرد و مغرور نیست

نگاه تو با چشم من جور نیست

فقط حاجتم از تو این است عشق

مگو این نیاز تو مقدور نیست

بیا پا گذاریم در راه عشق

بدان کوی دلبر زما دور نیست

ز چشمان بد روی تو در خفاست

بیا نو گلم چشم ما شور نیست

ز معنای گل واژه هایم بدان

مرا غیر عشق تو منظور نیست

تقدیر من این بود که نفرین شده باشم

تبدیل به این سایهّ غمگین شده باشم

تقدیر من این بود در این غارمجازی

تنهاتر از انسان نخستین شده باشم

صد بار به نزدیک لب آورد و فرو ریخت

نگذاشت که مست از می نوشین شده باشم

ترس من از این است، اگر دیر بیایی

حتی به تو و عشق تو بدبین شده باشم

روزی که بیایی و دل و دین بربایی

شاید من کافر شده بی دین شده باشم!

تقصیر جنون بود که با عقل درآمیخت

نگذاشت که دیوانه تر از این شده باشم

همین که دست تو در دستهای من باشد

نگاهت آینه آشنای من باشد

همینکه لحن تو قلب مرا بلرزاند

و بوی پیرهنت در هوای من باشد

همینکه چشم تو با من زلال بنشیند

و خنده های تو مشکل گشای من باشد!

صدای گرم تو با هر ترانه ای زیبا

دلیل زمزمه بی صدای من باشد

همینکه هم قدم و هم کلام تو بشوم

به روی هفته تو رد پای من باشد

بیا که با تو غزل در تسلسلی سبز است

بیا،بنوش،بنوشان! به پای من باشد

بیا برقص ،برقصان،که فرصت خوبیست

که دستهای تو در دستهای من باشد!